Jeśli dotarłaś do tego miejsca, to zapewne chcesz się dowiedzieć w jaki sposób osiągnęłam samodzielność w szyciu dopasowanych ubrań.

Projektowanie i szycie ubrań odzwierciedlających mój pomysł i idealnie dopasowanych do sylwetki na początku miało zaradzić na moje „problemy” niskiego wzrostu i drobnej budowy ciała. W miarę jak dorastałam, moje zainteresowanie przekształciło się w pasję, a pasja w zawód.

W 1995 roku rozpoczęłam edukację w Technikum Odzieżowym Zespołu Szkół Odzieżowo – Włókienniczych im. Wł. St. Reymonta w Lublinie, na specjalności krawiectwo lekkie. Od tego momentu poświęciłam swoje życie, aby zgłębiać tajniki odzieżownictwa, nieustannie doskonaląc swoje umiejętności i zdobywając praktyczną wiedzę. W latach 1996/97 projektowałam ubrania młodzieżowe dla firmy odzieżowej „MUSTANG”, zaś  dzięki nieustającej pasji tworzenia kolekcji ubiorów, miałam możliwość zapoznać się ze światem mody „od kuchni”, biorąc udział w licznych konkursach dla młodych projektantów, pokazach mody w kraju i za granicą. Udało mi się osiągnąć wiele znaczących sukcesów w dziedzinie projektowania, ale osobiście najważniejsze jest to, że  okres nauki w szkole średniej był dla mnie bardzo owocny „badawczo”. Już w pierwszej klasie zrozumiałam, że samo projektowanie ubrań nie jest wystarczającą umiejętnością do realizacji własnych pomysłów, jak również tworzenia dopasowywanych stylem i formą ubrań. Zrozumiałam też, że realizowanie własnych kolekcji odzieżowych będzie znacznie prostsze, jeśli będę skupiała swoją uwagę nie tylko na projektowaniu, ale na wszystkim co jest związane z etapem tworzenia i szycia odzieży.

Ponieważ nie zawsze miałam dostęp do wymarzonych tkanin i brakowało mi wielu potrzebnych umiejętności, zrozumiałam, że projektowanie nie zawsze jest łatwe. Z punktu widzenia typowego artysty jest to przyjemne wyrażanie siebie, ale jeśli w projekt trzeba dostosować do wytycznych i twórczość jest ograniczona konkretnymi wymaganiami (stylem projektu, tkaniną, sezonem, grupą odbiorców itp.) to okazuje się, że nie każdy projektant potrafi wykonać taki projekt.

Swoją naukę szycia zaczynałam na maszynie z napędem nożnym, przez kilka lat właśnie na niej wykonywałam swoje projekty. Z upływem czasu stałam się szczęśliwą posiadaczką najprostszej, a za razem najsolidniejszej maszyny z napędem elektrycznym, marki „Łucznik”, następnie overloka „Huskylock”. Przyznam, że dzięki tym ułatwieniom z każdym kolejnym projektem szło mi coraz lepiej, ale wciąż brakowało mi idealnie dopasowanych wykrojów do tworzenia dopasowanej odzieży.

Kiedy korzystałam z wykrojów dostępnych na rynku szyjąc ubrania dla siebie, ciągle miałam problem z uzyskaniem zadowalających efektów. Postanowiłam to sprawdzić i szyć dla osób o bardziej idealnych wymiarach, pasujących do tabeli wymiarów przedstawianych w gazetach z wykrojami. Niestety wciąż miałam to samo wrażenie niedoskonałości dopasowania, przez co zawsze musiałam poświęcać więcej czasu na przymiarki i dopracowywać wzory podczas szycia. W pewnym momencie wszystkie gotowe wykroje, głównie te z „Burdy” rzuciłam w kąt i skupiłam się na rozwijaniu umiejętności tworzenia podstawowej siatki konstrukcyjnej dla różnych wyrobów oraz modelowania na nich odzieży różnych fasonów i krojów.

Przyznać muszę, że poświęcałam temu cały swój wolny czas. Korzystając głównie z książek do konstrukcji, obliczałam z kalkulatorem wszystkie potrzebne wartości, tworzyłam swoje siatki i bazowe wzory. Gorzej było z dopasowaniem i modelowaniem, tego uczyłam się „po omacku”. Ponieważ pomysły na odzież miałam oryginalne, potrzebowałam odwagi, by wdrażać je do swoich wykrojów. Stosując obserwacje tradycyjnych systemów modelowania form, małymi krokami, używając swojej intuicji i wyobraźni przestrzennej, modelowałam nowe kroje. Dodając swoje cięcia i dopasowując wymiary wszystko testowałam na starych prześcieradłach i poszewkach.
W czasie tych testów zrozumiałam kolejną, ważną rzecz. „Elwira przecież nie jesteś symetrycznym odlewem idealnie zbudowanego i proporcjonalnego ciała!” Uzmysłowiłam sobie, że szereg problemów z doskonałym dopasowaniem kroju górnych części garderoby, przysparzało mi moje lekko opadające prawe ramię. Dodatkowo dość obfity biust sprawiał, że pomimo drobnej budowy ciała obwodami tej partii ciała, byłam w tabeli typową S, a wymiary pod biustem, nad biustem, szerokość ramion czy obwód szyi, przechodziły bardziej w tabele wymiarów dziecięcych, na wzrost 152 cm, bo tyle właśnie mierzę. Kiedy zaczęłam „kopać głębiej” okazało się, że z dolnymi partiami ciała jest tak samo. Złapałam się za głowę, kiedy obmierzyłam dokładnie wszystko, co było do zmierzenia na moim ciele. Nic nie trzymało się kupy! Okazało się, że problem nie tkwi w tabelach i wykrojach, ponieważ większość ludzi posiada podobne spostrzeżenia w ocenie swojej budowy ciała! Z tą wiedzą, cały czas uparcie, samodzielnie uczyłam się w domu konstruowania i modelowania wykrojów.